Biotyna - niezbędna do utrzymania zdrowej skóry i sierści oraz prawidłowego rozwoju i formowania struktury puszki kopytowej, poprawia konsystencje i strukturę tkanki rogowej kopyta, jej niedobór jest przyczyną egzem, stanów zapalnych skóry, matowienia włosów i deformacji kopyta.
Chambon - składa się z dwóch elastycznych pasów, idących symetrycznie od popręgu przez pasek potyliczny do kółek wędzidłowych. Używany do lonżowania, pozwala na dużą swobodę ruchów do przodu i w bok. Poprzez nacisk na potylicę nie pozwala na zadzieranie głowy i uczy konia poruszać się z rozluźnioną i opuszczoną szyją.
Dziegieć - produkt rozkładowej destylacji drewna, smolista ciecz o charakterystycznym zapachu dymu. Posiada właściwości bakteriobójcze, osusza i impregnuje, jest więc stosowany do zabezpieczania strzałek kopytowych przed wpływem wilgoci i bakterii ze ściółki, osusza, chroni przed gniciem strzałek.
Hacele - rodzaj haka, zwykle stalowego, który jest wkręcany na każdym z dwu końców podkowy, zapobiegający ślizganiu się konia, używany zimą i na parkurach trawiastych.
Klosze - najczęściej gumowe lub neoprenowe, zakładane wokół kopyta, chronią wrażliwe koronki i piętki m.in. przed skutkami ścigania i strychowania (czyli uderzania kopytem o kopyto).
Krokodylki - charakterystycznie ukształtowane obcęgi niezbędne do dociśnięcia podkowy do kopyta po przybiciu podkowiaków.
Mesz - pokarm dla konia podawany na ciepło; składa się z parowanego owsa, rozgotowanego na kleik siemienia lnianego i otrąb pszennych; wysokoodżywczy, dobrze wpływa na trawienie, zapobiega kolkom; podawany 1-2 razy w tygodniu.
Moskitiera lub woalka - frędzelki lub maska z siatki chroniące pysk konia przed uciążliwymi owadami.
Mostek - nylonowy niedługi pasek zakończony z obu stron karabińczykami przypinanymi do wędzidła, ze sprzączką umieszczoną na środku, do której przypina się lonżę; zapobiega ciągnięciu konia za jedno kółko wędzidła podczas lonżowania.
Nachrapnik hanowerski - ma szerszą część nosową, zwężającą się ku końcom; w odróżnieniu od nachrapnika polskiego/angielskiego, nachrapnik hanowerski zapinany jest na wędzidło; krępuje pysk konia nie pozwalając na jego swobodne otwieranie.Łagodzi działanie wędzidła; nie należy zapinać go zbyt mocno, między paskiem a szczęką powinny mieścić się dwa palce.
Nachrapnik meksykański - składa się z dwóch skrzyżowanych na nosie pasków, połączonych skórzaną rozetką; nigdy nie zatyka nozdrzy i nie tamuje oddechu, działa poprzez ucisk rzemienia potylicznego na odpowiednie mięśnie; stosowany najczęściej przy koniach, które otwierają pysk, nie żują wędzidła, czy usztywniają szyję.
Pelham - to łamane wędzidło posiadające czanki i łańcuszek, działające na zasadzie dźwigni; skórzany łącznik przyszyty do pierścieni wędzidła i czanek pozwala na użycie jednej pary wodzy.
Podkładka żelowa - wkładana między siodło a czaprak; amortyzuje wstrząsy, zapobiega odbiciom; rozkłada równomiernie ciężar jeźdźca na grzbiecie konia; łagodzi efekty niestabilnego dosiadu, podnosi siodło dzięki czemu chroni kłąb przed obtarciem.
Podkowiaki - rodzaj gwoździ służących do przybijania podkowy do kopyta.
Ślinianki - gumowe kółka naciągane na wędzidło zwykłe zapobiegające przesuwaniu się wędzidła (działanie jak przy wędzidle oliwkowym) i przyszczypywaniu kątów pyska.
Wędzidło podwójnie łamane - ma ostrzejsze działanie niż zwykłe wędzidło łamane; lepiej dostosowuje się do pyska konia. Wędzidło oliwkowe -charakteryzuje się pierścieniami w kształcie litery D; dobre dla jeźdźców początkujących i z niestabilną ręką, gdyż nie przesuwa się w pysku; ma mniejszy zakres oddziaływania niż wędzidło zwykłe.
Wypinacze - to skórzane/parciane pasy łączące wędzidło z popręgiem; Służą do ograniczania ruchu głowy konia w górę i w dół; ich długość musi być tak dopasowana, aby nie zmuszały konia do ustawiania głowy poza linią pionową; ułatwiają jazdę na koniach zadzierających głowę.
Wytok - pomocnicza część rzędu. Składa się z rzemienia piersiowego zakończonego dwoma pierścieniami,przez które przechodzą wodze, oraz rzemienia szyjnego. Wytok służy jako pomoc i uzupełnienie prawidłowego działania wędzidła, nie stosuje się go do uzdy munsztukowej. Wytok musi być bardzo dokładnie dopasowany: zbyt krótki może spowodować upadek konia, natomiast za długi staje się bezużyteczny. Powinien być tak dopasowany, by przy normalnej postawie konia linia wodzy nie była załamana.
oo - koń czystej krwi arabskiej
xx - koń pełnej krwi angielskiej
xxoo - koń czystej krwi angloarabskiej
o - koń półkrwi arabskiej (np. schagya)
x - koń półkrwi angielskiej (np. furioso)
xo - koń półkrwi angloarabskiej (np. gidran)
W Polsce rozpowszechnione są następujące rasy półkrwi:
wlkp - koń wielkopolski (półkrew angielska)
m - koń małopolski (półkrew angloarabska)
sp - polski koń szlachetny półkrwi
śl - koń śląski
Najpopularniejsze rasy niemieckich koni półkrwi angielskiej spotykane w Polsce to:
trak. - koń trakeński
holszt. - koń holsztyński
han. - koń hanowerski
westf. - koń westfalski
old. - koń oldenburski
Innymi europejskimi rasami półkrwi angielskiej są:
sf - francuski koń wierzchowy
KWPN - holenderski koń gorącokrwisty
SBS, BWP - belgijskie konie gorącokrwiste
Inne pojawiające się ostatnio w Polsce rasy gorącokrwiste:
AQH - American Quarter Horse
PRE, andal. - koń andaluzyjski
fryz. - koń fryzyjski
lp - koń lipicański
kladr. - koń kladrubski
Wśród koni zimnokrwistych w Polsce wyróżnia się kilka typów (m.in. konie sokólskie, lidzbarskie). Obecnie oznacza się je jednym symbolem:
z - polski koń zimnokrwisty
Rasy koni prymitywnych i kuców:
hc - koń huculski
kn - konik polski
fd - koń fiordzki
hafl. - haflinger
kf - kuc feliński
DR, niem. wierzch. - niemiecki kuc wierzchowy
welsh, kuc wal. - kuc walijski
ah. P., kuc szetl. - kuc szetlandzki
ak, af - arabokonik, arabofiord
Chambon - składa się z dwóch elastycznych pasów, idących symetrycznie od popręgu przez pasek potyliczny do kółek wędzidłowych. Używany do lonżowania, pozwala na dużą swobodę ruchów do przodu i w bok. Poprzez nacisk na potylicę nie pozwala na zadzieranie głowy i uczy konia poruszać się z rozluźnioną i opuszczoną szyją.
Dziegieć - produkt rozkładowej destylacji drewna, smolista ciecz o charakterystycznym zapachu dymu. Posiada właściwości bakteriobójcze, osusza i impregnuje, jest więc stosowany do zabezpieczania strzałek kopytowych przed wpływem wilgoci i bakterii ze ściółki, osusza, chroni przed gniciem strzałek.
Hacele - rodzaj haka, zwykle stalowego, który jest wkręcany na każdym z dwu końców podkowy, zapobiegający ślizganiu się konia, używany zimą i na parkurach trawiastych.
Klosze - najczęściej gumowe lub neoprenowe, zakładane wokół kopyta, chronią wrażliwe koronki i piętki m.in. przed skutkami ścigania i strychowania (czyli uderzania kopytem o kopyto).
Krokodylki - charakterystycznie ukształtowane obcęgi niezbędne do dociśnięcia podkowy do kopyta po przybiciu podkowiaków.
Mesz - pokarm dla konia podawany na ciepło; składa się z parowanego owsa, rozgotowanego na kleik siemienia lnianego i otrąb pszennych; wysokoodżywczy, dobrze wpływa na trawienie, zapobiega kolkom; podawany 1-2 razy w tygodniu.
Moskitiera lub woalka - frędzelki lub maska z siatki chroniące pysk konia przed uciążliwymi owadami.
Mostek - nylonowy niedługi pasek zakończony z obu stron karabińczykami przypinanymi do wędzidła, ze sprzączką umieszczoną na środku, do której przypina się lonżę; zapobiega ciągnięciu konia za jedno kółko wędzidła podczas lonżowania.
Nachrapnik hanowerski - ma szerszą część nosową, zwężającą się ku końcom; w odróżnieniu od nachrapnika polskiego/angielskiego, nachrapnik hanowerski zapinany jest na wędzidło; krępuje pysk konia nie pozwalając na jego swobodne otwieranie.Łagodzi działanie wędzidła; nie należy zapinać go zbyt mocno, między paskiem a szczęką powinny mieścić się dwa palce.
Nachrapnik meksykański - składa się z dwóch skrzyżowanych na nosie pasków, połączonych skórzaną rozetką; nigdy nie zatyka nozdrzy i nie tamuje oddechu, działa poprzez ucisk rzemienia potylicznego na odpowiednie mięśnie; stosowany najczęściej przy koniach, które otwierają pysk, nie żują wędzidła, czy usztywniają szyję.
Pelham - to łamane wędzidło posiadające czanki i łańcuszek, działające na zasadzie dźwigni; skórzany łącznik przyszyty do pierścieni wędzidła i czanek pozwala na użycie jednej pary wodzy.
Podkładka żelowa - wkładana między siodło a czaprak; amortyzuje wstrząsy, zapobiega odbiciom; rozkłada równomiernie ciężar jeźdźca na grzbiecie konia; łagodzi efekty niestabilnego dosiadu, podnosi siodło dzięki czemu chroni kłąb przed obtarciem.
Podkowiaki - rodzaj gwoździ służących do przybijania podkowy do kopyta.
Ślinianki - gumowe kółka naciągane na wędzidło zwykłe zapobiegające przesuwaniu się wędzidła (działanie jak przy wędzidle oliwkowym) i przyszczypywaniu kątów pyska.
Wędzidło podwójnie łamane - ma ostrzejsze działanie niż zwykłe wędzidło łamane; lepiej dostosowuje się do pyska konia. Wędzidło oliwkowe -charakteryzuje się pierścieniami w kształcie litery D; dobre dla jeźdźców początkujących i z niestabilną ręką, gdyż nie przesuwa się w pysku; ma mniejszy zakres oddziaływania niż wędzidło zwykłe.
Wypinacze - to skórzane/parciane pasy łączące wędzidło z popręgiem; Służą do ograniczania ruchu głowy konia w górę i w dół; ich długość musi być tak dopasowana, aby nie zmuszały konia do ustawiania głowy poza linią pionową; ułatwiają jazdę na koniach zadzierających głowę.
Wytok - pomocnicza część rzędu. Składa się z rzemienia piersiowego zakończonego dwoma pierścieniami,przez które przechodzą wodze, oraz rzemienia szyjnego. Wytok służy jako pomoc i uzupełnienie prawidłowego działania wędzidła, nie stosuje się go do uzdy munsztukowej. Wytok musi być bardzo dokładnie dopasowany: zbyt krótki może spowodować upadek konia, natomiast za długi staje się bezużyteczny. Powinien być tak dopasowany, by przy normalnej postawie konia linia wodzy nie była załamana.
RODZAJE SIODEŁ:
- Siodło skokowe - wysunięte do przodu, krótsze i zaokrąglone tybinki.
Siodło ujeżdżeniowe - długie, ustawione prosto tybinki.
Siodło wszechstronne - tybinki lekko wysunięte do przodu, średniej długości.
BUDOWA SIODŁA:
- Łęk - idąca ku górze przednia i tylna część siodła (łęk przedni i tylny).
Popręg - to szeroki pas (lniany, bawełniany; skórzany, neoprenowy) biegnący pod brzuchem konia i utrzymujący prawidłowe położenie siodła na grzbiecie konia; popręg przypina się do przystuł.
Przystuły - trzy skórzane paski znajdujące się pod tybinkami, służą do przypięcia popręgu.
Puśliska - skórzane paski, na których wiszą strzemiona
Siedzisko - środkowa część siodła, na której spoczywa jeździec, zakończona z obu stron łękami.
Strzemię - część rzędu końskiego. Metalowe (lub drewniane) pałąki zawieszone na skórzanych paskach, tzw. puśliskach, po obu stronach siodła. Strzemię wynaleziono w Chinach około 400 roku n.e.
Terlica - stanowi podstawę (stelaż), każdego siodła. W jej skład wchodzą takie części jak: ławki, rożek, widelec i tylny łęk. Do budowy terlicy wykorzystuje się głównie drewno ale może być wykorzystany również metal lub tworzywo sztuczne.
Tybinki - duże płaty skóry/tworzywa po obu stronach siodła, do nich przylegają nogi jeźdźca; ich kształt zależy od przeznaczenia siodła.
UBIÓR JEŹDŹCA:
- Bryczesy - specjalne spodnie do jazdy konnej zapewniające swobodę ruchów, nie posiadające szwów po wewnętrznej stronie. Chronią przed obtarciami, pozwalają na wygodny i prawidłowy dosiad. Aby należycie spełniały swoje zadanie, muszą być obcisłe i dokładnie opinać nogi jeźdźca. Posiadają tzw. lej, czyli wzmocnienie na wewętrznej sronie łydek, ud oraz półdupkach (duży lej), lub wyłącznie na kolanach (mały lej).
Czapsy/sztylpy - stosowane zamiast oficerek jeździeckich, najczęściej skórzane lub zamszowe, zakładane na łydkę i zapinane na zamek, z gumką umieszczaną pod butem, która zapobiega przesuwaniu się czapsów.
Kamizelka ochronna - specjalnie wzmocniona, chroni ciało jeźdźca w razie upadku, a szczególnie jego kręgosłup.
Rękawiczki - na ogół zrobione są ze skóry lub materiału. Zapobiegają obtarciom palców przez wodze. Lepiej się w nie wyposażyć bo jeśli się trafi na konia, który ciągnie to mogą się przydać.
Sztyblety - krótkie, skórzane buty na płaskiej podeszwie, używane w jeździectwie.
Termospodnie - ocieplane bryczesy jeździeckie. Zakładane zazwyczaj na normalne bryczesy w celu zapewnienia lepszego komfortu w okresie zimowym
Toczek - to najważniejsza część stroju jeźdźca, ponieważ w razie upadku chroni jego głowę przed urazami.
SKRÓTY:
Podstawowe rasy hodowane w czystości i używanymi do uszlachetniania innych ras to:oo - koń czystej krwi arabskiej
xx - koń pełnej krwi angielskiej
xxoo - koń czystej krwi angloarabskiej
o - koń półkrwi arabskiej (np. schagya)
x - koń półkrwi angielskiej (np. furioso)
xo - koń półkrwi angloarabskiej (np. gidran)
W Polsce rozpowszechnione są następujące rasy półkrwi:
wlkp - koń wielkopolski (półkrew angielska)
m - koń małopolski (półkrew angloarabska)
sp - polski koń szlachetny półkrwi
śl - koń śląski
Najpopularniejsze rasy niemieckich koni półkrwi angielskiej spotykane w Polsce to:
trak. - koń trakeński
holszt. - koń holsztyński
han. - koń hanowerski
westf. - koń westfalski
old. - koń oldenburski
Innymi europejskimi rasami półkrwi angielskiej są:
sf - francuski koń wierzchowy
KWPN - holenderski koń gorącokrwisty
SBS, BWP - belgijskie konie gorącokrwiste
Inne pojawiające się ostatnio w Polsce rasy gorącokrwiste:
AQH - American Quarter Horse
PRE, andal. - koń andaluzyjski
fryz. - koń fryzyjski
lp - koń lipicański
kladr. - koń kladrubski
Wśród koni zimnokrwistych w Polsce wyróżnia się kilka typów (m.in. konie sokólskie, lidzbarskie). Obecnie oznacza się je jednym symbolem:
z - polski koń zimnokrwisty
Rasy koni prymitywnych i kuców:
hc - koń huculski
kn - konik polski
fd - koń fiordzki
hafl. - haflinger
kf - kuc feliński
DR, niem. wierzch. - niemiecki kuc wierzchowy
welsh, kuc wal. - kuc walijski
ah. P., kuc szetl. - kuc szetlandzki
ak, af - arabokonik, arabofiord
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz